In Crohniek #9 nam ik je mee naar de MRI van mijn dunne darm die ik kon afsluiten met een goede uitslag: geen sporen van Crohn in mijn dunne darm.

We zijn inmiddels 7 maanden verder. En die 7 maanden zijn grotendeels klachtenvrij verlopen. Het enige waar ik soms last van heb is buikpijn en ik ben soms sneller moe, dus je hoort me absoluut niet klagen. Alleen de nasleep van de eerste opvlamming heeft wel veel sporen achter gelaten. Vooral een groot ijzertekort. Iets wat ik met mijn vegetarische dieet onmogelijk aangevuld kreeg. In de tussentijd viel bijna de helft van mijn haar uit en had ik het meest belabberde uithoudingsvermogen van mijn leven. Een ijzerinfuus bleek gelukkig de oplossing te zijn.

Het andere struikelpunt is het vertrouwen in mijn lichaam. Vooral het terugvinden daarvan. Want wanneer je zo wordt overvallen door een chronische ziekte terwijl je altijd goed voor je lichaam hebt gezorgd, dan doet dat iets met je.  Afgelopen week was het tijd om bloed te prikken en om ontlasting te controleren op de ontstekingswaarden (calprotectine, mocht je benieuwd zijn). Iets waar ik positief naar uitkeek omdat ik me al maandenlang goed voel, maar toen het bloed was afgenomen en de ontlasting ingeleverd sloeg de onzekerheid genadeloos toe.

Gelukkig onterecht, want zowel mijn bloed als de calprotectine waarde waren goed. Die laatste zelfs zo goed, dat hij bijna binnen de gezonde marges valt. FYI: als je calprotectine onder de 50 zit kun je er vrijwel zeker van zijn dat je geen chronische darmontsteking hebt. Mijn waarde zit momenteel op 53 en daar ben ik dolblij mee. Het zegt natuurlijk helemaal niets voor de toekomst en ik neem zware medicatie om de boel rustig te houden. But I’m good. Ik leef mijn leven, ik werk weer fulltime en run mn eigen bedrijf. Soms wat buikpijn en vermoeidheid neem ik voor lief.