In Crohniek #8 nam ik je mee in mijn hoofd en begon ik met mijn nieuwe medicatie.
Er is voor nu nog één horde te nemen: er moet een MRI gemaakt worden van mijn dunne darm om te bepalen of de Crohn daar ook actief is. Dit moest eigenlijk al tijdens mijn ziekenhuisopname, maar het is er toen niet van gekomen dus ik mag alsnog poliklinisch het onderzoek ondergaan. Ik heb er absoluut geen zin in door de horrorverhalen die ik online heb gelezen. Om het onderzoek goed uit te voeren moet ik contrastvloeistof drinken. Dit schijnt intens smerig te zijn en ik lees het ene na het andere verhaal over de vreselijke bijwerkingen: hevige buikkrampen en hevige diarree die dagenlang aanhoudt. Ik ben net van dit alles af en zie het totaal niet zitten om me weer zo te voelen. Maar ik heb geen keuze.
Cerezo zet me op een vrijdagochtend af bij het ziekenhuis en ik loop naar de afdeling Radiologie waar ik met 2 flesjes Mannitol (de contrastvloeistof) plaats mag nemen in de wachtkamer. Het is de bedoeling dat ik beide flesjes, in totaal een liter, in een uur opdrink. Ik schenk mijn eerste bekertje vol en neem een slok. Het doet me denken aan mondspoelmiddel. Het is niet heel vies, maar zeker ook niet lekker. Ik kijk om me heen in de hoop dat ik iets vind waar ik een deel van de Mannitol in kan lozen zonder dat iemand het ziet, maar helaas. Geen mogelijkheden om te sjoemelen.
Na 1,5 fles opgedronken te hebben komt de verpleegkundige me halen om een infuus aan te leggen. Ik geef gelijk aan dat ik moeilijk te prikken ben en het infuus liever op mijn hand of mijn pols wil omdat het daar altijd beter gaat. Dat kan niet volgens haar, dus ze gaat in mijn ellebogen aan de slag. Ze prikt in totaal 5 keer mis en ik moet naar de recovery van de OK om daar een infuus aan te laten leggen. Deze verpleegkundige luistert wel naar me en zet hem in 1 keer raak op mijn pols.
Dan is het tijd om de MRI in te gaan. Ik moet op mijn buik liggen met mijn armen naar voren, een soort superman pose. Er wordt een zware plaat op mijn rug gelegd en ik krijg een veel te grote koptelefoon op mijn hoofd. Tijdens het onderzoek moet ik verschillende keren mijn adem inhouden en halverwege wordt er via mijn infuus nog een contrastmiddel ingespoten én een middel wat mijn darmen stil legt. Wat prettig is als je net 3/4 liter laxeermiddel hebt gedronken. Het onderzoek is in een half uurtje gedaan en ondanks dat het oncomfortabel was door de houding waarin ik moest liggen viel het me alles mee. Ik loop naar buiten en voel me goed. Cerezo staat al klaar en we rijden nog even langs de Albert Heijn om wat lekkers te halen voor de lunch. Ik heb sinds de avond ervoor al niks meer gegeten en gedronken dus heb enorme trek.
Eenmaal thuis beginnen mn darmen behoorlijk te rommelen. Het doet geen pijn, het maakt voornamelijk veel lawaai. Ik heb een beetje last van diarree, maar vooral enorm veel last van gas. Ook de nasleep valt me reuze mee. Tegen de avond is alles voorbij en voel ik me weer prima. En gelukkig blijkt ook de uitslag gunstig te zijn. Er is geen ontstekingsactiviteit gezien in de dunne darm en er zijn ook geen tekenen dat het ooit ontstoken is geweest. Mijn Crohn zit voor nu dus alleen in de dikke darm en dat maakt mij best een blije meid.
