In Crohniek #7 nam ik je mee door mijn herstel na de ziekenhuisopname en de struggles met mijn nieuwe medicatie.

Azathioprine. Het zit in een doosje met allerlei waarschuwingen, want dit middel is kankerverwekkend. In zeer lichte mate, maar toch. En ik moet het slikken, niet om beter te worden maar om ervoor te zorgen dat ik geen antistoffen aan ga maken tegen mijn infliximab infusen. 2 jaar lang. Iedere dag. Ik kan het niet loslaten, twijfel enorm of ik überhaupt wel wil starten en ik kan al helemaal niet accepteren dat ik zoveel rotzooi in mijn lichaam moet stoppen om te voorkomen dat ik me weer zo ziek ga voelen als een paar maanden geleden. Zou het me beter maken dan was de keuze een stuk makkelijker geweest. Uiteindelijk besluit ik naar mijn arts te luisteren en start met de medicatie, als ik antistoffen aan ga maken tegen mijn infliximab infusen ben ik tenslotte verder van huis…

Het gaat inmiddels een stuk beter met me. Er zijn zelfs weer momenten waarop ik me niet ziek voel, waarop ik me weer mezelf voel. Momenten waarop Crohn even niet bestaat, waarop dit allemaal een vervelende droom was, geen realiteit. Ze zijn spaarzaam, maar ze zijn er. Maar iedere dag herinnert mijn nieuwe medicatie me eraan dat het weer tijd is om met beide benen op de grond te komen: “je hebt een chronische ziekte Linda, voor je leven”. Ik vind die dagelijkse confrontatie nog steeds lastig en hij komt ook niet alleen in de vorm van medicatie: frequente bezoekjes aan het ziekenhuis, bel afspraken over uitslagen, vermoeidheid, goed bedoelde berichtjes om te checken hoe het nu met me gaat, de stress wanneer ik iets voel rommelen in mijn buik of een pijntje voel.

Ik ben teleurgesteld in mijn lichaam en ik ben boos, nog steeds. Ik wil het liefst doorgaan met mijn leven, keihard wegrennen en doen alsof er niets aan de hand is. De kop in het zand. Maar ik weet ook dat dit niet de oplossing is. Ik moet leren accepteren dat dit mijn nieuwe leven is, dat ik chronisch ziek ben en van te voren niet weet hoe mijn ziekte zich zal gedragen. Ik moet afscheid nemen van mijn leven zoals ik het kende, waarin ik onbezorgd mijn gang kon gaan en waarin mijn lichaam mij in niets beperkte. Maar hoe doe je dat, als je daar helemaal geen afscheid van wilt nemen? Hoe doe je dat, als je die onbezorgdheid nu juist zo erg mist? Waarom is hier eigenlijk geen pilletje voor?!