Ik ben Tessa, ik ben 16 jaar en ik ben een beetje een gevalletje apart. Mijn verhaal is geen supertransformatie waarbij ik x aantal kilo ben afgevallen. Het is ook geen sprookje over hoe ik balans heb gevonden en lang en gelukkig leef. Nee, ik ben een eigenwijs 16 jarig meisje dat niet wilde luisteren naar, en niet pastte in de protocolletjes van ziekenhuizen en psychologen.
Ik raakte depressief op mijn 14e
Op mijn 14e raakte ik in een depressie, die o.a. mijn volledige eetlust weg nam. Dus ja, ik ben wel een x aantal kilo afgevallen. Maar nee, dit was zeker geen supertransformatie. Ik liep er bij als een zombie, maar ondanks dat bleef ik wel gewoon alles doen. School, voetbal, afspreken met vrienden, want ja, dat hoorde ik toch leuk te vinden om te doen?! Dat het niet goed met me ging hadden mijn ouders ook wel door, dus we zijn hiervoor naar de huisarts te gaan. Deze zag geen reden tot paniek of verandering, want ja, ik deed toch ‘gewoon’ alles nog. Zo ben ik misschien wel een half jaar door gegaan, eigenlijk puur op doorzettingsvermogen (als je dat zo kan noemen).
We hadden allemaal wel door dat het zo echt niet langer ging, en ik voelde me ook steeds depressiever worden. Toen we zelf een afspraak hadden gemaakt met de kinderarts in het ziekenhuis wilde deze mij niet meer naar huis laten gaan. Ik werd direct opgenomen en toen ik na 5 weken eindelijk weer naar huis mocht moest ik ook meteen naar een psycholoog, kreeg ik van de ziekenhuis diëtiste een eetlijst en moest ik maandelijks op controle blijven komen bij de kinderarts.
Protocolletjes en ik zijn geen match
Bij deze ‘hulporganisatie’ werd alleen maar gewerkt volgens protocolletjes, en omdat ik een gevalletje apart was, werkte dit totaal niet voor mij. Ik kreeg weer een terugval in mijn depressie en besloot dat het genoeg was. Ik ben zelf opzoek gegaan naar iets wat mij zou kunnen helpen. Prima als die standaard procedures voor een ander wel werken, maar voor mij doen ze dat niet. Ik ben altijd al een sportfanaat geweest en ook nu was dit een heerlijke uitlaatklep voor mij, één van de weinige dingen waar ik mij echt gelukkig door voelde. Doordat mijn gewicht alleen nog steeds vrij minimaal was, was voetballen, wat ik het liefst deed, erg gelimiteerd. Ondertussen zag ik op social media steeds vaker transformatiefoto’s en -verhalen voorbij komen van meiden die hun gevoelens heerlijk kwijt konden in de sportschool. Dat leek mij ook wel wat. Lekker sporten en mijn hoofd leegmaken, terwijl ik ondertussen ook aan zou komen (in spiermassa) win-win.
Health Advies Breda
Heerlijk impulsief (en ook wel een tikkeltje hopeloos) als we waren, heb ik verschillende mails gestuurd naar mensen waar ik wel vertrouwen in had en zo zijn we uiteindelijk naar Health Advies Breda gereden. Dat ik hiervoor zelf de keuze heb gemaakt, en ook zelf verantwoordelijk ben voor de uitvoering, is iets dat er bij mij voor zorgt dat het wel werkt. Ik kreeg hierdoor weer vertrouwen in mezelf en anderen, en ook kreeg ik weer vertrouwen van anderen. Gelukkig maar, want alleen had ik dit nooit aangekund. Big thanks to Health Advies Breda.
Ik volg nu ruim een jaar de voeding- en traininingsschema’s van hen, en blijf zowel fysiek als mentaal progressie maken. Ik vind het heerlijk om mijn kop leeg te maken in de gym en het geeft me echt een boost om mezelf steeds sterker te zien worden. Mijn oma zegt zelfs ‘dat is jouw medicijn’. En ja, dat is het ook eigenlijk wel. Maar zoals bijna elk medicijn, heeft ook dit medicijn bijwerkingen. Het sporten geeft mij altijd zo’n enorm positieve boost, dat ik echt moet oppassen dat het geen verslaving wordt. Ik deed gemiddeld 5x per week krachttraining, en sinds kort heb ik hier één van vervangen voor een kickboks les. Voor een 16 jarig meisje (dat ook gewoon nog naar school gaat en minimaal 3 avonden in de week werkt) is dit redelijk vaak. School vind ik maar niks, dus ik probeer mijn positieve energie uit andere dingen te halen, maar hierbij moet ik niet vergeten dat ik mezelf niet overvraag. Mijn motto is ‘Ik wil geen leven naast school, ik wil school naast mijn leven.’
Ik doe wat ik leuk vind
In de sportschool doe ik alleen maar dingen die ik leuk vind (lees: geen cardio, maar lekker zware krachttrainingen). Mentaal is het nog wel eens lastig om zoveel te eten. Mijn gevoel is nog altijd ‘one big mess’, dus het is ‘eten op weten’. Het gaat wel steeds beter, maar als je aan wil komen moet je gewoon meer eten dan je verbruikt. Dit zorgt nog wel eens voor een opgeblazen of onzeker gevoel. Ik noemde eerder al dat ik erg actief ben en mijn dagelijkse caloriebehoefte is dan ook behoorlijk. Veel mensen zullen me maar een zeurpiet vinden want ‘waar laat jij al dat eten?’, ‘Ik wou dat ik zoveel kon eten’. Maar niet alleen mentaal, ook fysiek zit ik er af en toe echt wel doorheen. Gelukkig kan ik dan altijd terecht bij mijn coach, die me haarfijn verteld hoe ver ik al ben gekomen en hoeveel progressie ik al heb gemaakt. Maar o.a. dat, mijn ouders en vrienden, een lekkere training, en de toffe opmerkingen die ik in de sportschool krijg over hoe verbaasd mensen wel niet zijn dat ik x aantal kilo til zorgen er altijd wel weer voor dat ik er zo weer bovenop ben. En tja, je slechte dagen zitten er nou eenmaal bij iedereen wel tussen. Ik ben allang blij dat ik af en toe ‘een slechte dag heb’, en niet af en toe ‘een goede dag.’’
Hulpinstanties weten niet zo goed wat ze met me aan moeten, de standaard procedures en protocolletjes werken niet voor mij, ik moet juist opletten dat ik wél veel eet, niet vergeten af en toe even te chillen en stond als 14 jarig meisje al tussen de grote jongens met (kleine..) gewichten te spelen in de sportschool. Een beetje apart en dat is misschien ook wel zo, maar ik weet zeker dat het niet apart is dat ik zoveel energie krijg van het doen van dingen die ik leuk vind. (Is echt tof, zou je ook eens moeten proberen! 😉 ).
Je moet het zelf doen
Door op zoek te gaan naar iets wat werkt voor mij en naar mensen die naar mij luisteren, heb ik mijn depressie overwonnen. (Misschien toch meer een superhelden verhaal dan ik dacht?!) Want ja, JIJ bent zelf degene die het moet doen. Het kan zijn dat je daar hulp en advies van anderen bij nodig hebt, en het is juist goed om dit te durven vragen. Maar JIJ bent uiteindelijk de enige die kan zorgen voor verandering. Dat een bepaalde aanpak werkt voor een ander, betekent niet dat dit voor jou ook de oplossing is. Ga opzoek. Neem niet zomaar alles klakkelloos van een ander. En je mag onderweg fouten maken, maar je verdient het om gelukkig te zijn. Side note; als je iets anders wil (voelen), moet je wel iets anders doen… so get out of that comfortzone.
Liefs, Tessa
