Mijn gewicht is iets waar ik eigenlijk al jaren mee struggle. Als jong meisje had ik als gevolg van een hartafwijking altijd ondergewicht en turnde ik op redelijk niveau, maar vanaf de brugklas veranderde dat. Ik stopte met iedere vorm van sport en lette totaal niet op mijn eten. Door de recente scheiding van mijn ouders was ik vaak alleen thuis, waardoor ik vrij spel had in de snoepkast en na school kon eten wat ik wilde. Een groot feest natuurlijk, tot ik opeens jaren laten opgescheept zat met een lichaam waarin ik me niet meer mezelf voelde. Als echte emotie-eter vond ik elke keer wel weer een excuus voor de volgende reep chocola of zak chips. Hoe stom het ook klinkt: ik had nooit echt door dat ik dik werd, totdat ik het opeens was.
Eind 2012 verloor ik helaas mijn baan en toen ik werkloos thuis kwam te zitten kwam voor mij het besef dat als ik zo door zou gaan, ik alleen maar dikker en ongelukkiger zou worden. Ik besloot mijn gedwongen vrije tijd te gaan gebruiken om het sporten op te pakken en ging me verdiepen in gezond eten. Geen excuses meer, het was nu of nooit.
Dun is beter
Ik ben begonnen met het aanpassen van mijn levensstijl met als hoofddoel om af te vallen en dun te zijn. Dunne mensen waren tenslotte mooier, knapper, succesvoller en zeker gelukkiger dan ik op dat moment was en dat was in mijn ogen volledig de schuld van mijn overgewicht. Als ik zelf ook dun zou zijn, dan zou ik zeker gelukkig zijn. Helaas had ik in het begin weinig idee van wat ik aan het doen was in de sportschool en op het gebied van eten, waardoor het gewenste resultaat alsnog uitbleef.
Dit was in het begin vooral frustrerend, maar gaandeweg leerde ik steeds meer over verschillende voedingsmiddelen, hoe je lichaam daarmee omgaat en welke soort workouts wel en niet werkten voor mijn lichaam. Ik ging meer krachttraining doen en minderde mijn koolhydraatinname. Het werkte: het getal op de weegschaal ging stukje bij beetje omlaag en uiteindelijk was ik na 22 kilo te zijn afgevallen eindelijk dun! Maar gelukkig was ik dus nog steeds niet.
Obsessie
Door bijna een jaar lang zo bewust bezig te zijn met eten, sporten en mijn gewicht, werd de weegschaal echt een obsessie voor me. Elke dag stond ik er op, soms wel een paar keer per dag. Ik wilde constant weten welke invloed mijn (eet)gedrag had op het getal en liet de weegschaal mijn humeur bepalen. Ook al voelde ik me goed over mezelf, als het getal op de weegschaal hoger was dan de dag ervoor was mijn hele dag verpest. Zeker als ik alles “goed” had gedaan en het niet verdiende om weer dik te worden.
Ik werd hierdoor extreem krampachtig met eten en was constant bang dat ik weer dik zou worden. Hierdoor ging ik sociale gebeurtenissen zoals etentjes en verjaardagen vermijden, helemaal als deze vielen op momenten dat ik eigenlijk zou gaan sporten. Als ik niet zelf in de hand had wat ik kon eten was het voor mij echt een no-go. Ik ging mezelf straffen met extra sporten als ik iets had gegeten wat in mijn ogen slecht was, of als ik me gewoon dik voelde. Ik kreeg in die periode veel complimenten van mensen over dat ik zoveel was afgevallen en zo gezond bezig was, maar niemand wist van mijn dagelijkse strijd. Ik dacht dat ik gezond bezig was door af te vallen, maar mentaal maakte ik mezelf kapot.
Balans en mindset
Het was op Instagram dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met het concept van zelfliefde. Misschien raar om je voor te stellen tussen al die perfecte plaatjes van de mooiste lijven en geweldige levens, maar misschien sprong die betreffende post er daarom juist wel zo uit. Hoe belachelijk het ook mag klinken, het was gewoon nog nooit eerder in mij opgekomen dat je ook van jezelf en je lichaam kunt houden, in plaats van alleen maar te focussen op wat je er niet aan bevalt.
Door meer over dit concept te lezen kwam langzaamaan ook het besef dat geluk niet afhangt van hoe je lichaam er uit ziet, maar dat het draait om hoe je naar jezelf kijkt en hoe jij je over jezelf voelt. Dit is iets waarvan ik nu weet dat het zo is, maar ook nog dagelijks wel mee struggle. Het is moeilijk om je gedachten over jezelf zo te veranderen dat je blij bent met jezelf en van jezelf leert te houden, terwijl je eerst alleen maar keek naar alles wat je niet bevalt. Ik zou graag zonder mentale beperkingen naar mezelf willen kijken en oprecht blij zijn met wat ik zie en vooral met wie ik ben. Dat ik goed ben zoals ik ben en daar niet voor hoef te veranderen. Dat het feit dat mijn bovenbenen tegen elkaar schuren als ik loop me niet minder waard maakt en dat die puist op m’n voorhoofd niet bepaald of ik goed genoeg ben.
Gezond en genieten
In plaats van focussen op dun zijn, is mijn doel nu om goed voor mezelf te zorgen maar om ook te blijven genieten. Ik merk aan mijn lichaam dat ik me beter voel als ik gezonder eet en lekker blijf sporten, maar ik begrijp het inmiddels ook goed genoeg dat ik weet wanneer het even rust nodig heeft en dat ik niet meteen weer dik word van af en toe wat lekkers. Ik ga ook gewoon weer lekker naar verjaardagen en etentjes en ben mijn eigen blog vol met zoete baksels begonnen, iets waar ik altijd al plezier in had maar even niet meer wist hoe ik daar mee om moest gaan in mijn “gezonde” levensstijl. De weegschaal houd ik nog wel in de gaten, maar heeft gelukkig een veel minder grote invloed op me. Ook op social media is echt niet alles wat het lijkt en ik vind het belangrijk om ook eerlijk te zijn over de problemen waar we tegenaan lopen en steun te kunnen vinden bij elkaar. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben met deze struggles en hoop dat anderen van mijn verhaal/ervaringen kunnen leren en ook ervoor kiezen om van zichzelf te gaan houden en goed voor zichzelf te zorgen, zowel lichamelijk als mentaal.
Heb jij ook een inspirerend verhaal wat je graag wilt delen op Way of Health? Stuur me dan een mailtje en wie weet is de volgende editie van Fitspiration wel voor jou!
